Gün geçer

Hayat gösterir

Önüne serer

Kimi bakar ilerler

Kimi çeker, sindirir…

 

Gün geçer

Perdesini aralamaz o gamsız

Dalgın eker

Tasasız biçer

Düşünmez ki yorulsun

 

Gün geçer

Akıl ermez

Kiminin zamanı

Kiminin arzusu

Yetmez!

 

Katıla katıla güler

Ardına bakmaz

Önünü görmez

Koşar da koşar

Düşmeyi bilmez

 

Yoluna çıkana sarılır

Yalnızlığına darılır

Kahkahası gür

Kahkahası çınlar

Sessizlik örtülür…

 

Ertelemeyedir meyli;

İş bitince

Kış geçince

Kendine gelince

Denklemler örtüşünce

Çocuklar büyüyünce

Rüzgar dinince

İyi hissettiğinde

Yaşayacaktır

Bekler…

 

Mükemmeliyetçidir;

Feryatlar susmadan

Hesaplar kapanmadan

Dört dörtlük olmadan

Atmaz o adımı

Herkesin içine sinsin

Dünya alem keyfetsin

Kol kola coşalım

Der, umar, ister

Bekler…

 

Sonsuzu elinde tuttuğunu sanır;

Sanki başkaları gider

O hep kalır

Niye bilmem hala

İmkanlar sınırsız

Ve seçim anlamsız sanır

“Sabır” der, altı üstü hep sabır

Dudağında takılı kalmış yorgun bir gülümseme

Bekler…

 

“Ölünce nereye gideriz?”

Diye sordu küçük kız

“Geldiğimiz yere” dedi annesi

Yalın, dolambaçsız

“Peki” dedi çocuk

“Ama orası neresi?”

“Hatırlamıyoruz” diye özetledi

Annenin dalgın gözleri.

 

Tecrübeli müşfik kadın

Yakın zamanda

Bir hayat kurtarmış

Tek başına

Soğukkanlılıkla

Bir kaderi tutmuş çıplak ellerinde

Birkaç gün, birkaç gece…

Karar almış, uygulamış

Az değil, bir canı yakaladığıyla kolundan

Çevirmiş yolundan

Ölümden döndürmüş…

 

Tane tane anlattı o yaşadıklarını

Sakinliğinden ürktüm

Sesi hiç titremedi

Cesur erler gibi

Uygun adım

Sıralandı kelimeleri

Cümleleri tökezlemedi.

 

İçim ezildi

Midem mayhoş

Uyuştu soğuk parmaklarım

Başımı çevirdim ondan yana

Gözlerini aradım

Cenazelere gelen çiçekler kadar üzgündü bakışları…

 

“O şarkıyı bilir misiniz Deniz?”

Diye sordu ansızın

Hani der ki:

Zaman değil geçen ömürmüş, anlamadık…

 

Brüksel, Ocak 2015