İnsanlığımın sınırlarını sordu bana

Nerede başlar

Nerede biter

Parası olana kolaydır dedi cömertlik

Yalanı olmayana dürüstlük

Suçsuz anlamaz itiraftan

Gamsız tanımaz uyanık yatmayı geceleri

Derisi kalının kızarmaz yüzü

Burnunun direği sızlamaz duyarsızın…

 

Zamanımız varken vermek iş mi

Turp gibiyken hasta bakmak

Gören göze okumak iş mi

İşleyen ele hamur açmak

Genç bedene koşturmak

İnmek, çıkmak, tırmanmak iş mi

Yangın yeri yüreğe sevmek

Tutuşmuş bedene sevişmek iş mi?

 

İnsanlığımın sınırlarını sordu bana

Kendin kanarken duyar mısın dedi çağlayanı?

Bacakların dermansızken de

Yeltenirler mi koşmaya

Duyunca hıçkırıkları?

Ellerin buz gibiyken ve ürkek

Başka avuçları ısıtmak gelir mi içinden?

 

Sen şaşkın ve sahipsiz

Seğirttiğin o açık gri sabahlarda

Gölgeni dahi yitirdiğini sandığın o panik anında

Düşmesin diye öteki

Sırf düşmesin diye

Dayan bana der misin?

Ver ağırlığını bana…

 

Aşkın anılarının dahi solduğu o mevsimlerde

Tam da canını acıtırken o hain şiirler

Ve artık mırıldanmadığın malum şarkı

Pırıldayan gözlerine bakıp

Dinler misin o tek ton şakımasını?

“Aşığım, aşıksın, dünya bir aşk” tiradını

Resmetmeyi hayal eder misin o an

Katıksız saadetini sevdalının

Yerden kesilen pamuk ayaklarını

Ve başında taşıdığı gökkuşağı tacını?

 

Açlığını unutabilir misin bir an?

Soluk aldırmayan o amansız ağrını

Günlerdir inleten sızını

Kalbini avucuna tutuşturan vefasızı?

Olamadıklarını

Yapamadıklarını

Ölüp gidenleri

Kaçıp gidenleri

Seçip gidenleri

Kaybettiklerini bir kenara koyar mısın bir an?

 

İnsanlığımın sınırlarını sordu bana

Nerede başlar

Nerede biter

Uzun mudur soluğu

Ne vakit kesilir

Kimlere yeter?

 

Dedi unutma:

Sırf içini gören göz kör

Kendi sesinde boğulan çığlık yalnız ölür…

 

 

Brugge-Brüksel, Mart 2015