Güneş battı

Kimseye sormadan

Deniz sustu

Çırpınmıyor

Cırcır böcekleri önde

Caz arkada

Gün bittiğini

Kabulleniyor…

 

Nemli havlular

Ürperdiler apansız

Onlar ki

Rastgele ellerce

Şezlonglara ekilmiş

Hafızasız olmayı diliyorlar.

Şezlonglar deseniz

Yük yorgunu

Malum bir değil, çok beden

Üstlerinde dinlenen

Arka arkaya ve gün boyu…

İnsan eti ağır derler

Onu taşıyan bilir

Ya da

Taşıyamadığından çöken…

İzleyen anladım sanır

Ölesiye yanılır

Mümkünü yok!

Anlamaz

Bu meret bakarak

Tartılmaz…

 

Gece sorgularına girişmedi henüz

Çocuklar cıvıltıda

Önce yemek diyor anneler

Sonra rüyalar

Çocuklarınki

Özenilesi rüyalar

İzleyen taklit ederim sanır

Mümkünü yok

Yapamaz

O saflık bakarak

Aşılanmaz…

 

Denizin bir diyeceği var

Cırcır böceklerinin insafında

Rüzgar sevdiğine gitti

Esesi yok buralarda

Gözlerim geçmişle boşandı

Bitti o zaman neydi

Bu zaman nice kıyasları

Gözlerim bugün defalarca

Tuzlu suyla yıkandı

Açıldı, kapandı

Açıldı, kapandı…

Suyu gördü

Suya anlattı

Eskiyi dürdü, kaldırdı

Cırcır böceğini aldı yanına

Gündüzün geceye kavuştuğu kızıllığı

Kıpırtısını denizin

Çok açık mavi

Ürkek bir yıldız takıldı

Palmiyenin dalına

Bir mum yandı

Alevi bocaladı önce

Sonra cırcır böceklerini aldı yanına

Ve açık mavisini denizin

Sana rağmen bende kalanı

Koydu bohçasına

Gittiler

O zamanlar bitti

Kabullenelim…

Bu zamanlar

Ölesiye güzeller…

 

Fethiye, Haziran 2015