Bilmiyorum mümkün mü

Güneşte yıkanmış portakalı

Aşkta pişip kavrulmuş sarıyı

Yok saymak, olağanlaştırmak?

Heykellerden akan sularda

Yıkanan eller

Ne kadar unutkan?

Bıkar mı diller sormaya

Şu kaldırım taşlarına

Anlat diye yakarmaya

Dillen ve fısılda kulağıma

Kaç ölümlü gördün

Kaç facia

Kaç aşk yandı söndü

O esnada?

Kim basıp geçti üstüne gamsız?

Kaç körpe beden yıkıldı koynuna?

 

Bilmiyorum alışır mı insan

Sabah tarihe uyanıp

Gece ona sarılıp uyumaya?

Gün boyu hem bugün

Hem en derinine geçmiş olmaya

O iç ürpertisi geçer mi?

Hani okşarken duvarlarını

Hafızası yüklü binaların

Gözbebeklerini ararken

Dokunamadığın heybetli tavanların

Alışır mı insan olağanüstüne?

İçinde yaşanılan mucize sıkar mı?

Boşalır mı bir gün insanın içi?

Görmez olur mu gözü

Dikili kaldığı her gün

Bin yaş gençleşen Pantheon’u?

 

Canı yanacak

Haberi yok

Avucunda bulduğunu

Tapulu malı sanan gafilin…

Şans hovarda bir avcı

Harcı değil kimsenin…

Kucağımıza düşen mucizeler

Alkışlanmazsa sağır

Beslenmezse kalıcı değil…

 

Her gün görmezsek

Ölür aşk

Şükretmezsek varlığına

Söner alev

Dokunmazsak sevgiliye

Erir için için derisinde…

 

Alışma dostum,

Sakın ha alışma!

Tapılmayan Roma

Ben diyeyim yıkıntı

Sen de

Kaldırım taşı…

 

Roma, Ağustos 2015