Kendine notlar düşmeli insan

Söyleyecek bir şeyi olmadığında

Özellikle o zaman

Renksiz ve sessizken günler

Geceler kokusuz bir ayazken…

Çok hızlı yediğinde;

Tadını almadan

Çok az uyuduğunda;

Delik deşik

Ketumun mührüne banmışsa dudakları

İçine dönmekten acizse gözleri

Kendine notlar düşmeli insan…

          *

Mevsimleri kaçırmışsa, gafil

Kaç yaşında olduğunu düşünüyorsa sorulduğunda

Habersizse

Bilmiyorsa cidden;

Hangi ara durdu sayım…

Zorlu, terli ve dörtnalaysa kelamı

Yokuşa seresi varsa hafızanın

Affedemediğinden yaşadıklarını

Kendine notlar düşmeli insan…

          *
Hayat çok hızlı 

Çok ağır

Görünürde olağan 

Hücrede kahır

Bir gün, bir gün derken

Sezdirmeden çığır 

Bir tutam sinsi

Bir nebze kapris 

Yaşam abanıp 

Soluğu kestiğinde adamakılı

Kendine notlar düşmeli insan…

          *
Ezilmenin zirvesinde yenik

Gücün varoluş savaşında şaşkın 

O son turu koşmadan

Derin uykuya teslim olmadan

Akışa rağmen

Bilinçle

Sarsmalı bedeni

Aklı sorgulara salmalı, başıboş

Karışmalı, kıvranmalı

Aydınlık pahasına

Gelecek şanına 

Kendine notlar düşmeli insan…

          *
Yerli yerine oturduğunda taşlar

Bir sabah, evcil

Bir öğlen, güneşte

Ya da gece vakti, acil

Nefes alışverişine hayran

Kucakladığıyla gövdesini

Gülümsemeli insan kendine 

Bir ergen yelkenliyi dolayıp

Şu asi tayyarenin peşine 

Ha gök

Ha deniz

Mavi bildiğin mavi

Bugün önüne serilen sır

Paylaşılır cinsten değil…

          *
Yerli yerine oturduğunda taşlar

Bir sabah, evcil

Bir öğlen, güneşte

Geç kalmış bir akşamüstünde;

Gamsız ve onurlu 

Kendine notlar düşmeli insan:

Şu asi tayyareyi

Salıp deli yelkenin peşine

Bugün önüne serilen sır

Adında.

Kodunda,

Kimliğinde gizli;

Ha gök

Ha deniz

Mavi bildiğin mavi
*

Brüksel, Nisan 2016