Aylardan Nisan

İçlerinde en sevdiğim bilirsin

Uçuk pembe kokar sabahlar

Yeşil limon sarhoşluğunda gelir akşamüstleri

Bir kız çocuğu gülümsemesi

Sektirmez, canlanır her seferinde

Burnuma değerken olmadık bir çiçeğin meramı

Güneş gibi asılı kalır tepemde o gülüş

O koku

O fısıltının paylaştıkları…

Masum olduğu kadar cesurdur Nisan

Çatlaklarından sızıp dürter derinindekini

Yara mı desem emin değilim

Bilmece mi diyorsun sen şimdilerde ona

Ne çekip gidendir hani

Ne de gönüllü kalıcı

Sessizce var kılandır seni

İsim de adres de kayıp

Sınıflandırılamayanlarda sisli

Aylardan Nisan

Kışın artçısını kovalayan hani

Gölge savan o ısrarcı esinti

Sanırsın ki sırf sen

Sanırsın ki blr tek sen

Coşkulan

Müjdelen

Diye var

Sansürsüz hayallerinin suç ortağı Nisan

Ne kaybedersin? cin hani

Hep yanıbaşındaki

Seni dosdoğru görmekten yılmayan

Sardığıyla akıtan deli

Aylardan Nisan

Yeşil çok başka vuruyor gözbebeğime bu sefer

Sirenler geçerken leylak kokularından

İhtişamlarına söz yok tomurcukların

Lakin ürkütücü bu eğik başlı sükûnet

Çelişki desem de anlatamam ki tam

Daha çok bir

Uzanıp da tutamamak hikayesi

Kavuşma hasreti en içteninden

Ya da

Düpedüz

Sadece

Bilinmeyen

Aylardan Nisan

Herkes

Her an

Her şey

Nisan dahil

Biraz var

Şimdi var

Bir bakmışsın var

Sabrım yorulmadı desem yalan sevdiğim

Ama an

An hiç bu kadar dolmamıştı öncesinde

Böyle işlememişti içime

An

Hiç bu kadar

Benim olmamıştı…

 

Brüksel, Nisan 2020