Hazalcım, Yeğenim, Yol Arkadaşım,

 

Diyorsun ki “grip oldum, hafta sonuna kadar iyileşmeye uğraşıyorum”

Yazmışsın ki “üstüne üstlük bir de yıllık yazılarımı tamamlamam lazım”

Derdin “kendini benim kadar iyi ifade edememek”

 

Hissetmiyorsan zor, anlıyorum

Bilmediğini tanımlayamaz insan, kaleme, dile dökemez

Yarım kalır, eksik kalır

Sahte tınısıyla boş boş çınlar kulakta

Telgraf misali kesik kesiktir

Kamçılasan da tövbe akmaz

 

Cümle cümleye bağlanmaz

Kelime kelimeyi kucaklamaz

Maya tutmaz

Bütünlük cıvık bir hamur misali

Yayılır, yapışmaz

Samimiyet fısıldamaz heceler

Ruha dokunmaz sesler

Sıcaklık kaçar, kovalanmaz

 

Hissediyorsan eğer

İçinde gördüğünü

Bulup çıkarmaktır meziyet

Madeni yeryüzüne taşımak misali

Angarya gibi değil ama

Hevesle, coşkuyla

Bilirsin işte, aşk gibi

Oya gibi işlemek sonra

Özenle, minnetle,

Şükreder gibi

 

Kabul ediyorum, işleme kısmı biraz yetenek

Ama madenden kaynaklanan zenginlik senin

O oracıkta duruyor ve gerçek

Gözünün içine bakmak

Farkına varmak kâfi

Gerisi açık ve net

Olmayacak iş değil

Herşeyin başı niyet

 

Armağanın candan olanı

En beceriksiz ambalaja sarılmış olsa da

Anlamlı

Karşımdakine “seni gördüm”

“Gördüğümü de çok sevdim”

Demenin kimseye yok bir zararı

 

Yürekten çıkıp gelen ses yine kalpte duyulur

En kelime fakiri

Hatta düşük tümce

Gerçekse, içtense

Alıcı kulağı bulur

Mucizeler olur sonra

Büyüklü küçüklü mucizeler olur

Bir kalbi aydınlatmanın zevki

Çok az başka uğraşta bulunur

 

Bana Sevgililer Günü’nde bir mesaj atmıştın geçen hafta

“Kalbin sadece iki kişilik olmadığı” üzerine

Bir yazıdan alıntıydı

Tanımadığın yaşlı kadına

Komşunun köpeğine

Eski sevgiline

Ve gizli hayranına

Gönlünde bir yer açmakla ilgiliydi

“Bana seni hatırlattı” yazmıştın altına

Beni çok duygulandırdın o an

“Seni duydum, yazdıklarının sırrını sanırım çözdüm”

Diye fısıldadın kulağıma

Harikaydın!

 

Hepimiz biraz kaybolmuşuz

Hepimiz kalabalıklar içinde her gün yalnız durmuşuz

Sesler, gürültüler içinde sağır olmuşuz

Koşmaktan yorulmuş

Durmayı hepten unutmuşuz

İletişim çağında dilsiziz

Teknolojinin kucağında ilkel bir sessizlikteyiz

 

Sık sık bakmayı unutma Hazalcım içindekine

İfade etmeyi ihmal etme gördüklerini

“Bir kalbi aydınlatmak” gibisi yok

Dokunmayı unutma sevdiklerine.

 

 

Brüksel, Şubat 2014