O akşam senin de sevdiğin, seninle sevdiğim piyanistin konserine gittim. Bu sefer değişiklik yapmış; o dinlemeye alıştığımız triosuyla gelmedi. Yalnızdı. Bildiğin solo, kelimenin tam anlamıyla.

Binaya yalnızca müdavimlerin malumu olan kapıdan girdik. Ana arterdeki keşmekeşe hiç dalmadan direkt parter katına ulaştık. Konserin başlamasına biraz zaman vardı.

Senin için bir kadeh içtim. İş yerinden geldiğimden akşam yemeği yiyememiştim. Küçük taze sandviçlerden vardı, peynirlisinden bir tane aldım. Açlığımdan mı bilmem, pek lezzetli geldi. Tok karnına sanatı özümsemek daha kolay, biliyorsun.

Saat sekize üç kala ortalık boşalmaya başladı. Beklentilerimizi kuşanıp yerleştik koltuklarımıza. Steinway & Sons marka piyano sahnenin orta yerine kurulmuş, dokunulmayı bekliyordu. Yüreğim heyecanla kabardı, “o tuşları dillendirmek nasıl müthiş bir keyif olmalı” diye geçirdim içimden.

Derken sahneyi kulise bağlayan kapı aralandı. Piyanist tanıdık koyu renk gömleği ve kot pantolonuyla süzüldü sahneye. Çok zayıflamış ama bir görsen, erimiş dersin. Saçları da artık ağırmış, bildiğin gri. Yüzü kaşık kadar kalmış, bedeni kırılgan.

Piyanistteki değişimi sindiremediğim için gözlerimi ondan alamıyorum. “Ne oldu sana?’ diye sorası var yüreğimin. Onu son gördüğüm anla şu dakika arasındaki farkı sadece geçen zamanla açıklayamıyorum bir türlü.

Kalbim aldı sazı eline, geveze bir bülbül misali şakıyor: “Söyle bana ne oldu? Hangi kayıp seni böyle erken yaşlandırdı? Hangi acı, hangi hastalık, hangi ihanet girdi kanına? Taşıyabileceğinden çok daha fazlasını mı gördün?” diye soruyor.

O pufun ucuna ilişti eğreti.  Nasıl rahat etti o konumda anlayamadım. Kollarını piyanoya doğru uzattı. Parmakları değdi tuşlara. Başı eğildi onlardan yana. Bizi unuttu.

Sanki içine döndü ve canını yakan, yüreğine dokunan ne varsa onu anlatmak için çaldı. Birinin en mahrem sırrına ortak oluyormuş gibi suçlu bir zevkle dinledim onu. Duymak öyle yakıcı bir öncelik olmuştu ki dayanamayıp gözlerimi yumdum.

Parça bittiğinde bir saniyelik sessizliği takiben koptu alkış. Bildiğin alçakgönüllü tavrıyla ayağa kalktı, selam verdi olanca sessizliğiyle. Bembeyaz kolalı bir kumaş peçete vardı elinde. Terini ona sildi. Saygısı sonsuzdu dinleyenlerine ama kimseyle göz göze gelmedi. Hiç gülümsemedi.

Yarım kalmış sözüne devam eder gibi girdi ikinci parçaya. Aktı, aktı. Biz sürüklendik peşinden. Sanki o önceden ısınmış olduğundan depara kalkmıştı, bizse henüz neye uğradığımızı anlamadan koşuyorduk peşinden. Biz nefes nefeseydik, o arkasına bakmıyordu.

Bir noktada buluştuk, sarıldık. Yüreğimiz aşkla, heyecanla inip kalkıyordu. Onunla olduğumuzu hissetti sanki, zarif bir huzur sinyali yanıp söndü gözlerinde. Parmakları müteşekkir bir edayla dokundular klavyeye. Piyanonun ezberi bozuldu, piyano körkütük aşık oldu.

Ben o anı senin, sırf senin için gördüm.

Selama durdu, terini sildi, yine bizi -ne tek tek ne de bir bütün olarak- görüyor gibi değildi. Kolalı peçeteye sildi ellerini, alnını, devam etti. İnmediğim derinliklere indik beraber, zikzak yaptık yollarda. Anlatacakmış gibi yaptı, karar değiştirdi sonra. İçine kapandı ansızın, derken bize doğru uzandı eli. Bu kez birbirimize dokunmadan bakıştık, ilk kez bakıştık müzikle.

İnanılmaz bir alkış koptu. Bütün salon etkisindeydi sanki o bakışın. Faz farkını kapatmıştık. Hissetti. Hissettik.

Dördüncü parçayı körkütük sevdalı bir elin sevdiğine dokunuşundaki yanık yumuşaklıkta çaldı. Tüylerim diken diken dinledim. Piyanoyla bir bütündüler artık, aklımda aşk, çok kudretli bir aşk, bir tutam hüzün ve muhabbet.

Bitirdiğinde yeniden bir ağızdan haykırdı salon alkışlarla. Ayağa kalkıp selam verdi. İnandım ki, gözlerindeki gölge en yürekten tezahüratın bile silemeyeceği cinstendi. Gördüğü ilgiye kayıtsız değildi, tekrar tekrar eğilen gövdesiyle o alkışlar için candan teşekkür ediyordu. Ama yine hiç konuşmadı.

Hatırlarsın, triosuyla geldiğinde arada bir iki kelime de olsa ederdi. Parçanın adını, bestecisini söylerdi. Şimdi hep susuyordu. Sadece çalası vardı belki, kelimeler sokmak istemedi notaların gürül gürül akışının arasına.

Her yeni başlangıçta piyanoya ayrı bir iştahla sarılıyordu. Bazen enstrümanla ikisi kendi aralarında fısıl fısıl dertleşiyorlardı. Birbirlerine dönüktü bedenleri, sadece kendilerinin bildiği ama duyanları derinden etkileyen bir dilde. Anahtar deliğinden gözetler gibi dinledim.

Böylesine mahrem bir anın sonunda, olmadık, beklenmedik bir noktada bir delilik hali geliyordu adama. Bilirsin, ona “emprovizasyonun kralı” lakabını takmışlar, o akşam da krallığını konuşturdu işte. Ara ara nasıl dellendi, nasıl şahlandı bir görsen. Düşündüm ki piyano bile şaşırdı.

Yükselişler sırasında sahnede tek bir piyanistin değil koskoca bir orkestranın olduğunu düşünüyor insan. İnanmayacaksın belki ama, enstrümanların seslerini ayrı ayrı işittiğimi bile iddia edebilirim; o denli gerçek bu yanılsama. Ve geçişleri; önce beklenmedik gelen, sonra tam zamanında.

Uça savrula ilerliyoruz müzisyenin peşinde. Aklıma trio performansları geliyor yeniden, müzisyenlerin arasındaki iletişim, göz göze bakışıp konuşmaları. Keyifle kıvrılan dudaklar, müziğin ritmiyle sallanan başlar, tempo tutan ayaklar, şıklatılan parmaklar. Hiçbiri yok bugün, başka türlü zamanlardayız.

Parça aralarında verdiği kısa selamlar dışında aralıksız tam iki saat süren performansı sonlandığında salon hala aynı büyünün etkisindeydi. Antrakt verilmemesinin ne kadar bilinçli ve yerinde bir seçim olduğunu düşünüyordum. Harikulade bir kitabı baştan sona bir nefeste okumaya benzer bir deneyimdi.

Alkışlar dakikalarca devam etti, bis beklentisindeydik. Kırmadı. Çok tanıdık bir temadan girdi, indi, çıktı, dolaştı, yuvarlandı. Teknik ve artistik açılardan mükemmele teğet geçiyordu ama yürek yükünü hissediyordum hep.

Salonun bir kısmı artık ayaktaydı. Piyanist bizi kırmadı. Yeniden oturdu piyanonun başına. Bambaşka bir devre ve çok farklı bir besteciye taşıdı bizi.

Önce onu hatırlattı, aklımıza düşürdü. Ardından önce azar azar sonra dev adımlarla uzaklaştı ondan. Apayrı bir noktaya ulaştığında zevkten sarhoş olmuş ama kimliğimizi unutmuştuk. Bitişinde ilk temaya döndü, biz artık onu bile farklı algılıyorduk.

Seyirci doyamadı piyaniste. Alkışlar eşliğinde bir kez daha sahneye geldiğinde sırf bizi kırmamak adına kısa bir parça çalıp gidecek sandım. Yanılmışım. Kolaya kaçmadı, geçiştirmedi. Cazın en bilinen klasiklerinden birini elinden tuttuğuyla bir dönme dolaba bindirdi. Yükseldiler beraberce.

Biz seyirciler başımız göklerde izledik onların tırmanışını, bize doğru inişlerini sonra ve tam önümüzden geçerken o tanıdık göz kırpışlarını yeniden havalanmaya başlamadan az önce. Asla monotonlaşmadan döndü o çark. Düzenek aynıydı, çember de aynı çember, fakat her tur ayrı bir serüven yaşattı.

Dönme dolap durduğunda hala şaşkın, hala aç bir alkış daha koptu salonda. Tam selam verip ayrılacakken sahneden orta yaşlı, iri kıyım, sarışın bir kadın belirdi yanında. Elinde devasa bir buket taşıyordu, sarı ve portakal rengi lalelerden oluşan bu aranjmanı piyaniste takdim etti.

Kadının tavrı acemi olmasa da oldukça sıkılgandı. Lacivert bir tayyörü vardı, kısa da olsa topuklu bir çift ayakkabı giymiş, saçlarını da belli ki bir saat kadar önce fönletmişti. Yine de o birkaç dakika için de olsa, piyanistle aynı spotun altında bulunmak zevkini yaşamaktan çok, görev bilinciyle hareket eden bir devlet memuru gibi üstüne düşen sorumluluğu yerine getirmeye adamıştı kendini.

Kadın buketi verdiğiyle yok oldu sahneden. Piyanist elinde buketle bir kez daha selama durduğunda o daha şimdi bahçeden toplanılmış kadar taze görünen lalelerdeki yaşam ve bahar müjdesinin onun sapsarı benzi ve ince bedeniyle ne şok edici bir kontrast oluşturduğunu gördüm. Yüzünü endişeyle tararken dudaklarının belli belirsiz ve sanırım ilk kez kımıldadığını gözlemledim: “Thank you!”

Piyanist zor bir dönemden mi geçiyordu yoksa o sadece bir imaj değişikliğine ihtiyaç duyduğundan mı zayıflamıştı, bilemem tabii. Bildiğim önceki konserlerinde tanık olmadığım duygu yüklü bir ustalık, olgun bir tını ve yakıcı bir aşmışlık bulduğum bu performansında. Derimin altına işleyen bir söylem.

Yaşamışlığımız ifadeye yansıyor, deneyimlerimiz suflör misali fısıldıyorlar durmadan, yolumuzu şaşırmayalım diye. Kırığımız da çürüğümüzün de “bugünkü biz” in yaratıcısı. Tanınmamış acı anlatılamıyor, kendi gözlerimizle görmediğimiz manzara hep başkasının resmi olarak kalıyor.

Sen “piyaniste benden selam” diye yazmıştın. Emin ol aldı selamını. Hatta bana öyle geldi ki, senin hikayen de malum oldu ona. Tek kişilik ordunun mucizevi gücünü hissetti.

Biraz da senin için çaldı o gece.

Brüksel, Mart 2014

Online check-in yapıp kendime ön sıralardan pencere kenarı bir koltuk seçmiştim. Uçağa binip, yerimin bulunduğu sıraya geldiğimde biri esmer, diğeri mısır püskülü rengi saçlı iki kadının üç yaşlarında bir kız çocuğuyla beraber o alana yerleşmiş olduğunu gördüm. Çocuk ağlıyor, hatta yırtınıyor. İki kadın da şimdiden perişan vaziyetteler.

Hallerine acıyıp “benim yerim 7A, ancak siz madem oturdunuz, isterseniz orada kalın, ben koridor tarafındaki koltuğa oturayım” diye bir öneride bulunuyorum. Kadınlar “hay Allah, biz yanlış oturmuşuz, biz burayı altıncı sıra sanmıştık” deyip ayaklanıyorlar hemen.

Onlar bin bir poşet, çanta ve oyuncakla birlikte ön sıraya geçerken koridordaki bütün akış duruyor haliyle. Uçuş görevlileri acele etmeleri için ikaz ediyorlar, “söylemesi kolay tabii” diyorum içimden, kalan iki torbayı taşımalarına yardım ederken. Nihayet yerlerine ulaştıklarında da şimdi boşalan 7A’ya geçip oturuyorum.

Birazdan 7C koltuğunun sahibi geliyor: orta yaşlı, orta boylu zayıf bir adam. Koridor komşusu 7D’deki genç kadınla beraber seyahat ediyorlar. Konuşmaları yüksek perdeden devam ettiğinden biriki dakikaya kadar adamın üniversitede hoca, kızın da öğrencisi olduğunu anlıyorum. Bir konferanstan dönüyor gibiler.

Adam o sırada Amsterdam’ı anlatıyor. İçerikten o şehirde uzatmalı turist olarak birkaç gün geçirdiği sonucuna varıyorum. Ancak şişirilmiş balon misali havaya saldığı sözlere baksanız, onun şehir üstüne tezler yazdığına inanabilirsiniz. Öğrencisi de o kanıda, gözlerinde yanıp sönen ilgi kıvılcımlarıyla can kulağıyla dinliyor adamı.

Ben o sırada daha çok “aman orta koltuğun taliplisi çıkmasa da yayılarak gitsek” derdindeydim. Koridordaki trafik hala durmadı ama, uçağa yolcu alımı devam etmekte. Elimde bir ay kadar önce Washington’daki kitapçıdan bir heves aldığım ancak günlerdir okumak için mücadele verdiğim bir kitap var.

Bu yazarla ilk tanışmam, Pulitzer ödülünü de kapmış duydum. İştah ve heyecanla atıldım ondan yana ama kitap bir türlü sarmadı beni. Kesik kesik ilerliyorum satırlar arasında ve sürekli “bunda bu kadar beğenilecek ne var?” diye soruyorum kendime. Oysa bir güzellik görmüşler ki şereflendirmişler. Peki, ben niye göremiyorum? Neyi kaçırıyorum?

Korktuğum başıma geldi: 7B’de oturacak yolcu başımızda dikiliyor. Hoca kalkıp yol verdi genç adama, o başıyla sessiz bir selam vermekle yetindi. Otuzlu yaşlarda, esmer, orta boylu tıknaz biri bu gelen. Çantası ve montuyla oraya buraya çarparak yerleşiyor yerine.

Tipine bakıp Türk olduğunu düşünüyorum. Oturduğuyla anında yayılıp etki alanını belirlemeye gayret eden bir sürü iri kıyım ve kaba erkek yolcuyla yan yana seyahat etme macerasını yaşamış bir kadın olarak hem şüpheci hem de temkinliyim. Silahlarımı kuşandım.

“En iyi savunma saldırıdır” diyerekten öncelikle sağ kolumu aramızdaki kolçağa yerleştiriyorum. Sonra kitabı kenara koyup, elime aldığım sivri bir Türk gazetesini çarşaf gibi açıyorum. Kendimce “bana hiç bulaşma, yakarım” demeye çalışıyorum.

Bir noktada kolu koluma çarpıyor. Ben ters bir sessizlik savuruyorum onun yüzüne, sıkılgan bir “sorry” düşüyor genç adamın dudaklarından. Omuzları bedenine doğru katlanıyor sanki, bakışları kendi dizlerini tarıyor. Meydan okuyucu değil, bilakis son derece ürkek çıkıyor sesi. Ben hala onun beni -okuduğum gazeteye rağmen- yabancı sanan şaşkın bir Türk olduğunu düşünüyorum o sırada.

Sırt çantasını koltuğunun altına yerleştiriyor. Montunu beşe katlayıp çantanın üstüne tıkıyor. Kalkış anonsu gelince kemerini bağlamak için uzun bir mücadele veriyor. Aynı anda dokunup ısrarla tokanın üst dilini kaldırdığından kemer bir türlü takılamıyor.

Kimseye sormak istemediği belli, kimsenin de görmemiş olmasını diliyor. İnsan belki de bu yüzden yardım önermeye çekiniyor. Deneme yanılma usulü doğru yöntemi buluyor. Kemerin “şık” sesiyle bir oh çekiyor. Yol boyu bir daha dokunacağını zannetmiyorum o alana.

Hoca o sırada hala Amsterdam anılarını paylaşıyor. İçinden kanallar ve bisikletler geçen cıvıltılı sokaklarını, hafif yana yatmış dar merdivenli evlerini, kahve dışında seçenekler sunan kafelerini, düzenlemeler sonrasında yeniden açılan Rijksmuseum’un macerasını aynı trenin vagonları gibi ardı ardına sıralamış, anlattıkça anlatıyor. Kız heyecanla dinliyor. Ne duysa bayılıyor, anında kayda alıyor.

Sahte sarışın anne ve akrabasıysa perişan durumdalar. Çocuk canına kasteden varmışçasına avaz avaz bağırıyor, bir an susmadı. İçim daralıyor.  Gazeteyi kaldırıp kenara koydum, Pulitzer’i hak eden satırları bulup o kavuşmada huzura erişmeyi hayal ediyorum.

Diğer yandan da 7B’deki adam acaba ilk kez mi uçağa biniyor diye düşünüyorum. Kemerle epey savaştı savaşmasına ama öyle çok stresli de görünmüyor uçak şimdilerde burnunu dikmiş yükselirken. İnanılmaz sakin hatta, bir rahatsızlığı varsa yükseklikten değil, etrafını saran insanlardan diye düşünüyorum niyeyse.

Çantadan çıkardığı kitap sayfalarını önündeki koltuğun cebine yerleştiriyor. Herhangi bir kitaptan gelişigüzel koparılmış sayfalar bunlar ve bilemediğim bir dilde yazılmış sözcükler var üstlerinde. Niyeyse kullanım kılavuzlarını anımsatıyorlar bana. Hangi akla hizmet böyle parça parça taşındıklarını düşünüyorum.

Seyir yüksekliğimize eriştik, kabin ekibi yemek koşturmasına soyundu. 7B’deki yolcu hiçbir şey yapmadan oturuyor. Arada benim üzerimden pencereden dışarı bakıyor dikkatle. O açıdan gri gökyüzü dışında görebileceği hiçbir şey yok oysaki.

Kolları genelde dizlerinin üstünde duruyor. Bazen, çok kısa bir an, onları göğsünde kavuşturuyor. Uçağın içinde olan bitenle ilgisi yokmuş gibi. Sayfalar da koyuldukları yerde duruyor, onları eline alıp okumaya yeltenmiyor.

Ön sıradaki kız çocuğu kaynar su kazanına atılmışçasına cıyaklıyor. Annesi onu pışpışlamaktan bezgin düştü, taktikleri azaldı. Şimdi ayağa kalktı, koridorda bir aşağı bir yukarı yürüyor.

Benim kitapla savaşım devam ediyor. Oysa 7B’deki yolcu, itiraf edeyim, daha çok dikkatimi çekiyor o sırada. Kitaptan daha ilginç bir hikayeyi anlatıyor bakışları, tavırları. Yine de -bir inat yüzünden belki- kitabı kapatıp kenara koyamıyorum.

Yemekler servis edilmek üzere. Hoca artık iyice havaya girmiş, Rutkay Aziz taklidi bir ses tonuyla

“Sen ne yiyeceksin Gamze?” diye soruyor.

Kız bocalıyor, sanki “gelecek seçimlerde kime oy vereceksin?” sorgusuna yanıt bulmak için mücadele veriyor.

“Köfte mi yoksa tavuk mu?” diye açıklıyor hocası. Ve “ben köfte yiyeceğim” diye ekliyor.

Kız da köfte yiyecek, eli mahkum.

Uçuş görevlisi de benim gibi 7B yolcusunu Türk sanıyor ve dolayısıyla ona Türkçe hitap ediyor yemek tercihini sorarken. Genç Adam ürkmüş bir güvercin gibi kıpırdanıyor. Devasa cüssesinden beklenmeyecek bir kırılganlıkla bakıyor kıza sessiz.
Görevli bu sefer İngilizce deniyor; yabancı dile geçer geçmez de hafif bir stres vuruyor ses tonuna.

“Chicken or beef Sir?” diyen sesi gergin, hatta hafif sert çıkıyor.
Adam aynı çekingen sükunette neredeyse hayretler içinde bakıyor kıza.

O sırada Hoca kendi önüne koyulan köfteli tepsiyi komşusuna ikram ediyor. Gamze adamın bu jestine de hayran oldu, dudakları memnuniyetle kıvrılıyor, utanmasa ayağa kalkıp alkışlayacak.

7B’deki yolcu masasına konulan tepsiyi ömründe ilk kez gördüğü bir yeniliğe bakarcasına süzüyor. Bir an dokunmaya tereddüt ediyor sanıyorsunuz.

Bu hali kitapta az önce okuduğum bir sözü düşürüyor aklıma: “Ne vazgeçmek istersin, ne de yara almak”.

Genç adam alüminyum kağıdı ağır ağır sıyırıyor, boynunu sola eğip altından çıkana bakıyor merakla. Köfteyi görünce rahatlıyor, tamamen kaldırıyor kağıdı. Uçuş görevlisinin içi hala rahat etmemiş olacak ki, aynı asabi İngilizce’yle çığırıyor:

“Beef OK Sir?”

Artık hiçbir yabancı dil konuşmadığına iyice kanaat getirdiğim genç adam bu yeni bilmece soru karşısında bir daha irkiliyor. “Tamam, şikayet yok” dercesine bir işaret yapıyor eliyle.

Şimdi de içecek seçmesi gerekecek, farkında: “Kola!” diye bağırıyor zaferle, nihayet gür çıktı sesi. Bardağını alınca yeniden tepsisinden yana eğiyor başını.

Oyuncak tabak çanaklarla oynayan küçük bir kız çocuğu kadar masum görüntüsü. Barbunya pilakiyle bakışıyorlar önce, nihayet saydam kapağı aralayıp bir kaşık alıyor, ağır ağır çiğniyor. Çok sevmemiş olacak ki ucundan açıp içini gözetlediği köfte tabağına dönüş yapıyor, çatala taktığı patlıcanları önce kokluyor, sonra yakından alıcı gözüyle inceliyor, sınavı geçiyorlar ki tatlarına bakıyor.

Ben o sırada kendi yemeğimi didikliyorum. Çok aç değilim ama mideme sıcak biriki lokma atmak istiyorum. Uykusuzluk ve yorgunluktan olduğunu düşündüğüm bir kırıklık var üstümde. Sallanan midemi bastırmak için ayran istedim ama o da başbakanı hatırlattı durduk yerde, keyfim kaçtı. En masum nesneler bile ne ağır yükler yüklenir oldu değil mi son zamanlarda?

Ön sıradaki kız çocuğu mızmızlanma-hıçkıra hıçkıra ağlama- avaz avaz bağırma üçgeninde bir köşeden diğerine zıplıyor durmadan. Mısır püskülü saçlı kadın peygamber sabırlı çıktı ama tükeniyor artık gücü. Koridorda dikilmiş kucağındaki çocuğu pışpışlarken fırtınadan önceki sakinlikte fısıldıyor: “Çocuğum susmazsan seni uçaktan atacağım, başka çare bırakmadın bana evladım!”

Çocuk ne duyuyor, ne anlıyor. Ağlıyor sadece. Yanlarındaki kadın sağır taklidi yapıyor, algı panjurlarını kapatmış, sessizce yemeğini yiyor. Müdahale etmiyor, görünmez olmak istiyor sanki.

Hoca bir yandan atıştırıyor, bir yandan hala anlatıyor. Gamze bir lokmayı saatlerce çiğniyor, bıkmadan ilgiyle dinliyor kocaman açılmış gözleriyle. Boynu sola bakmaktan uyuşmuş olmalı ki üst gövdesini tamamen döndürdü hocasından yana.

Tepsimi didiklemeyi bıraktım ama kitapla didişmem sürüyor. Nihayet günlerin yorgunluğu ayranın verdiği rehavetle el ele tutuşup göz kapaklarıma çöküyor. Uykuya dalıyorum.

Bir saat kadar kestirmiş olmalıyım. Kendime geldiğimde çay kahve faslının bittiğini ve tepsilerin çoktan toplandığını fark ediyorum. Ortamda bir başka değişiklik daha var diye düşünürken bir anda çocuk ağlamasının kesildiğinin ayrımına varıyorum. “Uyumuş olmalı!” diye içimden geçirirken gözüme görünen sahnenin şakacı tılsımı vuruyor yüzüme.

Çocuk orta koltukta ayaklanıp yüzünü bizim sıradan yana çevirmiş. Cıyaklamadığı gibi sevimli suratını aydınlatan kocaman bir gülümsemede kalmış. Minik pörtlek gözleri pırıltılar saçıyor 7B yolcusuna sevgiyle bakarken. Genç adamsa şefkat ve samimi bir ilgiyle el çırpıyor o sırada, kafasını bir sağa bir sola eğerek bilmediğim dilden bir şarkı mırıldanıyor. Beceriksiz ve hala biraz utangaç tavrı ama samimiyeti yüreğe dokunuyor.

Mısır püskülü saçlı anne yok ortalıkta, sanırım koltuğunda sızmış. Hoca da hızını biraz kesmiş, akarak değil sekerek devam ediyor söylemine. Kız o sırada kolundaki saate bakıyor, inişe geçmeye az kaldı diye geçiriyor belki içinden. Önüne dönüp sırtını yaslıyor ilk kez koltuğuna.

Kitaba dönüyorum yeniden. Yazar “Sanırım dedikleri doğru; yeterince uzun bekleyebilirsen herşeyin değiştiğine şahit olursun” yazmış. İrkiliyorum.

Anne uyanıp çocuğunu kucağına alınca biranda boşluğa düşen genç adam önündeki koltuğun cebine yerleştirdiği sayfalara uzanıyor. Gelişigüzel bir bakıştan sonra vazgeçip yerlerine geri koyuyor kağıtları. Hala yerde bacaklarının arasında duran çantasından montunu çıkarıyor, onun cebinden de başka bir kağıt parçası.

Merakıma yenilip saklandığım kitabın arkasından gözetlemeye devam ediyorum. Bir uçuş kartı bu, ancak tanıdığım bir havayolu şirketine ait gelmiyor. Yolcunun İstanbul’dan bağlantısı olduğu ihtimali o zaman aklıma geliyor. Nereye uçacağını bilirsem milliyetini de belki sökerim hipoteziyle kartı tarıyor bakışlarım: Pristina! Nihayet.

Niye bu kadar merak yaptım bilmiyorum. Genç adamın yaşına uyduramadığım sakinliği mi takıldı aklıma, cüssesiyle tezat oluşturan ürkekliği mi? İki kelime de olsa İngilizce konuşturmayan uçak yolcusu kalmadı mı sanıyordum dünyada? Kitap yerine onun sayfalarını gezdiren birine rastlamamış mıydım?

Uçuş kartına uzun süre baktı. Öyle ki görseniz, orada yazılanlarda sizin benim göremeyeceğimiz anlamlar bulduğunu sanırdınız. Sonra kartı içine tütün koymuş da sigara sararmış gibi sardı nazlı nazlı, ince ince. Küçük ruloyu montunun iç cebine yerleştirdi dikkatle. Arkasına yaslandı ama rahatlamadı, gözleri açıktı ama o çoktan uzaklara gitmişti.

İnişe geçtikten sonra yine biraz uyuklamışım herhalde ki, tekerlekler yere değince kendime geldim. Uçak bizleri serbest bırakacağı kapıya yaklaşırken son bir gayretle elimdeki kitaba yöneldim. “Bazen görüp görebileceğimiz sadece bir başlangıçtır” cümlesi üstüne düştü bakışlarım.

Kulaktaki ilk tınısı olumsuz da olsa içinde gizli bir ümidi barındırdığını düşündüm bu sözün. Körükten geçerken bana “ne mutlu ki hala gün doğuşlarını gün batımlarından daha çok seviyorsun!” diyen birini anımsadım. Ona güzel başlangıçlar armağan etmek isterdim.

* * * *

İki gün sonra güneşli bir Akdeniz sabahında yat limanında yürüyüş yaparken durduk yerde kuzenime 7B yolcusunu anlatmaya koyuldum. İlgiyle dinliyordu. “Peki, sonra ne oldu?” diye sordu.

Omuz silkip, “hiçbir şey!” dedim, “herkes yoluna gitti!”.

“Olmadı ama!” dedi “ben sen bir yolunu bulur, adamla iletişime geçersin, hikayesini keşfedersin, bize de anlatırsın diye beklemiştim.”

Hakkı vardı aslında, normal halim öyle yapardı.

“Aman ne bileyim, yorgun ve uykusuzdum; gözlemci yanım merakı başına vurmuş halde fazla mesai yapıyordu, ama konuşma modülüm bir süreliğine deaktive edilmişti sanki!”

“Hay Allah!” dedi kuzenim, sanki hala inanamıyordu bu fırsatın kaçıp gittiğine.

O anda Pulitzer ödüllü yazar -öç almak ister gibi- kitabının adını fırlatıverdi aklıma: İşte onu böyle kaybedersin!

İstanbul-Antalya-Brüksel, Mart 2014