Saatler var aramızda, sadece saatler.  Yüz yüze bakışımız, ister istemez el ele tutuşumuz bitmek üzere.  Gözlerimdeki yangını sen biliyorsun, içimdeki ateşi de bir tek sen gördün.  Oysa şimdi gidiyorsun.

Ben çağırmadım seni, sen çıkıp geldin.  Tanıtıp kendini, “artık zamanıydı” dedin.  Anlatmaya mecalim yoktu, sen yine de dinledin.  Ondan bundan kaçıp saklandığımda sen nasılsa hep yanımda bittin.

Kırıktım, kendimle uğraşmaktan bıkkın düşmüştüm.  Hak eden birisi için güzel bir rüya yaratmak  istedim, sen de benimle geldin.  Plan başarılı oldu, aydınlanan bir yüze baktık birlikte, çok teşekkür aldık, çok hayır duası.

Biz hala buruşuktuk, hala biraz kirli.  Hala hırsın peşinde biraz tutsak.  Ama bir insanı mutlu etme zevki zırhlarımızı delip geçti.  Kalbim kalbine dokundu, el sıkıştık sessiz.

Sonra dişini sıkma zamanları geldi.  Sen bana sabır dedin, ben derin nefesler aldım ve bekledim. Bu sabrediş çürüğü sağlamdan ayırmak için zaman verdi,  kokuşmuştan kurtulmak için cesaret.

Tam bahar gelirken kolumu kanadımı kırdı hayat. Dünyanın kaç bucak olduğunu öğrendim.  İsyan da edemedim günü geldiği gibi kabullenirken. Fal taşı gibi açıldığıyla kaldı gözlerim.

Bahar yeryüzüne yerleştikçe derinleşti yasım.  Kanallarda, derelerde ve denizlerde hep kaybettiklerimi aradım.  Akdeniz’in bir şehrinde ansızın önüme çıkan falcı kadının sözlerini anımsadım: “Çok merhametlisin sen çocuğum, çok da gururlusun. Yanacak belli ki bağrın!”

Sürüncemede geçen dönem beşinci ayın ortasında sonlandı.  Ege’ye koştum yüzmek için ama deniz suyu henüz ısınmamıştı.  Rüzgar sert esiyordu.  Zakkumlar coşmamıştı, ateş böcekleri delirmemişti henüz.  Güzel bir insan çıktı karşıma neyse ki.  Dil konuştu, yürek serinledi.

Haziran yeni başlangıçlara gebeydi, ilkokula başladığım günün acemiliği vardı üstümde.  Aynı zamanda komşumuz olan Buket Öğretmen’i düşündüm.  Adımlarım ürkekti,  yüreğim yabani.

Tanımadığım bir yazarın ilk kitabını okur gibi daldım o yabancı dünyaya.  Arkamda bıraktıklarım çok sık ziyaretime geldiler.  Bazılarına zamanla veda edebildim, bazısı hala derimi deler geçer.

Yaz uzun zamandır ilk kez sıcak geçti buralarda, ben kurak topraklar kadar suya hasret ve eksik hissettim.  Ona uzandım, buna dokundum, doya doya ağladım canım çektiğinde.  Ama hep biraz mahzun kaldım.

Yaz sonu yeni dünyada tomurcuklarla geldi, egzotik deneyimler yaşadım.  Sayfayı çevirmeye çok yaklaştığıma neredeyse inandım.  Hastane koridorları çağırdı sonra, testler, analiz ve teşhisler.  Bekledik yine, güçsüzlüğümüzün bilincinde.

Bitkinliğin umutsuzluğa kavuştuğu o noktada nihayet doğdu güneş.  Samanyolunu gördüm bir Ağustos akşamında.  Saatlerce yüzdüm tuzlu suda ve her gün taze balık yedim on beş akşam boyunca…

Sonbaharda ilk kez annemin doğum gününü onsuz kutladım.  Şehirlerden en sevdiklerimden birinde.  Onuncu aya gelindiğinde geçen zamanın muhasebesini yaptım ama hesabı bir türlü tutturamadım.

Önce baba evine, ardından Uzak Doğu’ya gittim sonra.  Kulağıma Çince bir şey fısıldadı çekik gözlü arkadaşlar.  Yabancıydı o sesler ama gönlüm anladı.  Belki zamanıydı, belki ortam çağırdı; yüklerimin bir kısmını bıraktım Pekin sokaklarına.

Kasımda kırk beş yaşımla tanıştım.  Suratıma şamar gibi ineceğini beklerken o usulca yaklaşmayı seçti yanıma.  Bozcaada’da ıssız bir koydaki salaş meyhaneye götürdü beni takıp koluna.  Rakıcı değilim ama, içtim onunla.  Sezen Cemal Süreya’dan okuyordu.

Aralık sonu pek iyi gelmez bana, bu sene de zor oldu.  Berrak göklerin iyileştirici gücünü bastım bağrıma ve umulmadık tesadüflerin büyüsünü.  Akdeniz sahillerinden bulup getirdiğim bir taş var şimdi avcumda, bir de yitmeyen bir umudun sıcaklığı.

Kırıktım, kendimle uğraşmaktan bıkkın düşmüştüm.  Hak eden birisi için güzel bir rüya yaratmak  istedim, sen de neyse ki benimle geldin.  Plan başarılı oldu, aydınlanan bir yüze baktık birlikte, çok teşekkür aldık, çok hayır duası.

Saatler var aramızda, sadece saatler.  Yüz yüze bakışımız, ister istemez el ele tutuşumuz bitmek üzere.  Gözlerimdeki yangını sen biliyorsun, içimdeki ateşi de bir tek sen gördün.  Oysa şimdi gidiyorsun.

Gücenik değilim sana, bilakis bir testi su dökesim var arkandan.  Yolun açık olsun diye, git selametle.  Bilmiyorum eskiyen yıllara ne olur buradan ayrıldıklarında?  Benim anılarımdasın, bir de kırışıklarımda.

Brüksel, Aralık 2013

Nasıl oldu bilmiyorum, kim bilir hangi uğursuz günüydü takvimin ama işte o gün ansızın boynunu büktün.  Bir bulut indi yüzüne koyu renkli.  “Yağmur yüklüdür, ağlayınca geçer” dedik.  Geçmedi, daha da belirginleşti üstüne düşürdüğü gölgenin karanlık renkleri.

Bir tül perdenin ardından bakıyordu gözlerin.  Solgundu benzin.  Sözcüklerin bile değişti zamanla, tonlaman farklılaştı.  Bazen dipsiz bir kuyu kadar sessiz oldun, bazen bastırılamaz deli bir çığlık misali konuştun.  Ne zaman gelip gittiğini biz hiç anlamadık.

Gözümüzün önündeydin, elini tuttuk.  Özenli sofralarda birlikte oturduk.  Doyumsuz manzaraları beraber seyrettik.  Bazı filmlerde artık gizlemeye gerek görmeden ağladık omuz omuza.  Aynı şarkıları mırıldandık dua gibi, adak gibi.  Sen vardın ama yoktun yanımızda.

Tül perdenin ardından bakıyordun ama biz yine de bizimlesin sandık.  Gözlerinde kalan tanıdıklığa, heyecanlandığında sesinin dalgalanan tınısına sarıldık.  Dudaklarında ara sıra beliren gülümsemenin bir gün bakışlarına da yansıyacağına inandık.

Acıların vardı biliyorduk.  Talihsizlikler uzun süre peşini bırakmadı.  Kader bazen bıçağını çekip çekip sapladı. Tam kafanı çıkaracaktın topraktan, yeni bir darbe seni yere yuvarladı.  Yamyassı olmak nedir öğretti hayat.

Kırık kemiklerini gezdirir gibiydi bazen yürüyüşün.  En küçük devinim taş taşımak kadar yoruyordu sanırım seni.  Ondan bundan ödünç verilen enerjiler bidon benzinle yapılan takviyelere benziyordu.  Bir iki adım ilerlesen de çok geçmeden duraklıyordun.

Bilinçli bir karar alıp küçülttün dünyanı. Yaptıklarının bazısını yapmaz oldun.  Sana iyi geldiğini düşündüklerimizden bile uzak durdun.  Kapıların birer ikişer sürgülendi.  Dışarıda bıraktıklarını belki aklından da sildin.

Yaşamın çekilen acıyı en aza indirmek üzerine kurulmuştu sanki.  Bildiğinden şaşmadın, bilinmeyene hiç bulaşmadın.  Sen karmaşık bir yün yumağına dönüşürken biz çözümsüz bir hasretlik çektiğimizle kaldık.

Kapında beklemekten bıkanlar oldu.  Bu bilmeceyi çözmeye gücü kalmayanlar gitti.  Sabrını törpüleyip tüketenler, ayrılanın ardından ağlamadığını görenler gitti.  Kalanlar kavruldu.  Onlar sadece senin için kaldı.

Sen artık kale kadar güvenli kuytunda yaşıyorsun, tanıdığın tüm tehlikelerden uzak tutarak kendini.  Bizler ancak sen istediğinde gerçekten görebiliyoruz seni.  Kalan günlerimiz çok zor, özlemle yatıp özlemle kalkıyoruz diyelim. Zorunlu mu gönüllü mü olduğunu bilmediğim mahpusluğun bedelini ödüyoruz hep beraber.

Kapını açıp bizi içeri davet etmeyi kabullendiğin günlerde  farklı bir umut ışığı parlıyor içimizde bir zamandır.  Neden diye sorarsan eğer, anlatacağım.  Belki de diyoruz:

Sığınağına vardığımız bir sabah bakacağız ki arka pencere açık,

Sen kaçmışsın.

Hayatı uğruna savaşmaya değer bulduğun için gitmişsin.

Artık o kovukta değil dünyanın kucağında yaşayacaksın.

Bizsiz ama özgür olacaksın.

Kapılmaya da vurulmaya da gönüllüsün.

Ölmeden önce yaşayacaksın.

Brüksel, Aralık 2013

Yürüyen merdivende yürümeye devam edenlerden misiniz? Yoksa bindiğiniz anda sağ eliniz tırabzanda öylece dikilir misiniz? Tırmanıyorsa durmayı aşağı iniyorsa bir iki adımla ona eşlik etmeyi seçenlerden misiniz?

Yükünüze ve gücünüze mi bağlıdır yoksa bu sorunun yanıtı? Ya da yanınızda kimin olduğuna? Havaya, ruh halinize, ayakkabılarınıza?  Gideceğiniz yere geç kalıp kalmadığınıza?

Peki, basamağın orta yerine mevzilenip trafiği tamamen tıkayanlara ne dersiniz? Azıcık sağda dursalar yürüyenler yanlarından akıp geçecek. Keza solda dursalar, arkadakilerin hala şansı var. Ama tam da ortada öylece dikiliyorlar işte.

Duranın arkasındakiler “yabancılarla konuşmayı en aza indirgeme” prensibiyle yaşayan kesimdense, yüzleri düşüyor hemen.  Derin bir of çekiyorlar, biraz somurtuyorlar ama ağızlarından tek kelime düşmüyor.  Alt tarafı “pardon, izin verir misiniz?” diyecekler.  Ne var ki, elalemin adamıyla, kadınıyla muhatap olmak yerine sessiz kalmayı tercih ediyorlar.  Dertsiz başlarına dert almak istemiyorlar.

Dişlerini sıkıp bekliyorlar, onları takip edenler de haliyle.  Zincirleme bir reaksiyon oluşuyor çoğu kez, sırf “yabancılarla yüz göz olmamak” adına.  Çok geçmeden kimse hareket etmez oluyor, herkes sabit, herkes suskun beklemede.  İnsanlar cümleten sabredip kendilerini yürüyen merdivenin ömür törpüsü hızına teslim ediyorlar.

Asansörlerde benzer senaryolar yaşanıyor.  Çalıştığım sekiz katlı binanın altı asansörü var. Sürekli işliyor.  İçlerinde yalnız kalmanız neredeyse imkansız.  Her binişinizde en az beş altı yabancı (bazen denk gelirse iş arkadaşı) ile kısa süreli de olsa bir mahkûmiyeti paylaşıyorsunuz bu sınırları belirgin dar alanda.

Böyle durumlarda insanları izlemeyi, onları okumaya çalışmayı çok seviyorum.  Yine “yabancı şahıslarla gerekmedikçe konuşmamak” adına sıkış pıkış asansörün bir köşesinden hareketlenip bebek adımlarıyla ve aynı yabancı bedenlere sürüne sürüne ilerleyip gideceği katın düğmesine illa kendi basmak isteyenler var mesela.  Asansöre bindiği anda yüzünü çıkış yönüne çevirip evrenin bütün sırları orada yazıyormuşçasına gözünü kırpmadan kapıya endekslenenler sonra.

“Bir iki tanıdıkla beraber bindim ben” diye kabinin kalan kısmına öksüz çocuk muamelesi yapanlar var bir de.  Lisede gıcık olduğunuz bir grup şımarık veledi anımsatıyorlar size.  Konuşmaya yeminli sandıklarınız var. Binişleri, kalışları, terk edişleri tek ses çıkarmadan. Ürkeklik mi yoksa dünyadan saklamak istediklerinin ağırlığı mı onları bu denli kapalı kutulara dönüştüren?

Süzenler var sonra. Genelde kadınların hem cinslerine uyguladıkları bir işkence bu.  Kış günündeyseniz mesela, şapkanız, fularınız, mantonuz ve pek tabii botlarınız şöyle bir taranıyor. El çantanız ya kanaat notunun işe yaraması misali sizi kurtarıyor ya da fena halde çaktırıyor. A’dan Z’ye devam eden tarama bazen aksesuar, makyaj ve takı detayları üstünde yeniden yeniden yoğunlaşıyor.

Yere bakanlar var sık sık rastladığım. Dünyanın en büyük kabahatini işlemiş ve başına açtığı felaketin yasına bürünmüş gibi kırık, paramparçalar.  Bırakın iki laf etmeyi, bakışlarınız üstlerine düşse kazara, acılarına acı eklenecek sanıyorsunuz.  Ortak bir ayıbı paylaşmak sanki asansörde omuz omuza geçirdiğiniz bir kaç saniye.  Kapılar açılınca koşarcasına çıkıp gidiyorlar.

Altı ay kadar önce iş değiştirdiğimden bu yana şehrin merkezinde çalışıyorum.  İş yerimin etrafı irili ufaklı lokanta ve kafelerle dolu, değişik memleketlerin mutfaklarını sunuyorlar.  Son on sekiz senedir şehrin ücra bir köşesindeki bir ofise talim edip, öğlenleri de genelde kafeteryada salata/peynir yiyerek ayakta kalmaya çalıştığımdan yeni ortamında lezzet perisinin peşine takılıyorum öğlenleri.

Sevdiğim bir Tayland lokantası var, yemekleri nefis, fiyatları da bir o kadar uygun. Servis güleryüzlü.  Bazen iş arkadaşlarımla, bazen dostlarla, bazen de kendim tek başıma gidiyorum.  Yalnızken yerleştiğim pencere kenarında bir masam var, pek seyirli. Yemek yerken gelene geçene bakıyorum.  Sonra bir yeşil çay söyleyip çoğu zaman bir iki satır çiziktiriyorum.

İki garson kız da sevimli ve saygılı.  Gide gele tanıyacaklar artık beni diye düşünüyorum ama zaman alıyor beni kabullenmeleri.  Onlar siparişimi almaya geldiklerinde ben onları selamlayıp hal hatır soruyorum içten.  Bocalıyorlar, “şaka mı bu?” gibilerinden yüzüme bakıp yarısı anlaşılmaz bir cümle geveliyorlar ağızlarında çoğu kez, cevap niyetine.

Ben yılmıyorum aylardır, denemelerime devam ediyorum. Hemen her gün yüz yüze bakıyoruz sonuçta şuracıkta, insanlığın mayasında değil midir yarenlik?  Lokantadan her ayrılışımda teşekkür ediyorum benimkilere, “yakında görüşmek üzere” diyorum.  Yine utangaç bir selam alıyorum karşılığında ve son zamanlarda hafiften belirginleşmeye başlayan tomurcuk bir gülücük.

Bugün saat bir gibi geldim aynı restorana. Yalnızdım.  Pencere kenarındaki masamı işaret ettiler, başımla onayladım.  Mönüyü getirdi bildik garson kızlardan biraz daha deneyimli olanı ve ben daha ağzımı açmadan: “Merhaba, nasılsınız bugün? Dilerim iyisinizdir” dedi heyecanla.

“Çok iyiyim” dedim ağzım kulaklarımda, dostane bir iki laf ettik arkasından.

Yemeğimi diğeri getirdi, o daha toy.  Yirmisinde ya var ya yok.  Fransızcası da İngilizcesi de çok iyi değil, belki biraz da bu yüzden kış günü soğuk sokaklarda tek başına kalmış bir serçe misali çırpınışları. Ama bugün farklı.

Gözümün içine bakıp: “Hoş geldiniz. Nasılsınız, umarım iyisinizdir?” diyor.  Görüyorum kolay değil onun için bu adımı atmak, elini uzatmak, kendini ortaya koymak. Ama işte yapıyor. Gözlerinde hep gördüğüm kırılganlığa biraz gurur bulaşmış, biraz zafer. 

Yemeğim bitince bir yeşil çay rica ediyorum. Tablet bilgisayarı çıkarıp yazmaya koyuluyorum sonra.  Satırlarıma dalıp gitmişken aynı genç garson kız çay tepsisiyle yanımda bitiyor.  Normalde elindekileri sessizce masaya bırakır ve sekerek uzaklaşır.  Bu kez duraklıyor biraz, bana baktığını hissediyorum.

Yazmayı bırakıp kafamı kaldırıyorum ondan yana.  Gözlerimiz buluştuğunda: “Çay bizim ikramımız” diyor heyecanla, bir sırrı paylaşır gibi.  Yüzündeki ifadede Mayıs mügelerinin saf müjdesi var, bir defter arasında kurutup bir ömür boyu saklamak istiyor gönlüm o narinliği.

*             *             *             *

Ankara – Konya Ereğli otobüsleri yolda mola verdiğinde çığırırdı genç ve enerjik muavin arkadaş: “Sayın yolcular, yarım saat yemek ve ihtiyaç molası veriyoruz.  Kaptan şoför der ki “çaylar şirketten”.

İşte yüreğimin günlük gazetesinin bugünkü manşeti: “Brüksel’in merkezinde Taylandlı bir genç kız Türk müşterisini tek bir cümlenin büyüsüyle hem babasının ikinci memleketine taşıdı, hem de yıllar öncesine…”

İnsanın insana yapabileceği güzellik hem sınır tanımaz, hem de paha biçilmez nitelikte.  Çoğu zaman da bedava.  

 Brüksel, Aralık 2013