Değişik zamanlardayız malum. Bir yılı da devirivermişiz öyle böyle derken. Bunun farkına varınca da biraz sarsılmadık değil. Bahara tutunuyoruz, irili ufaklı hayallere devam. Sabrı çok zorladık yalnız, ona karşı biraz mahcubuz.

“Nasılsın?” diye bile soramaz olduk eski doğallığımızla.

“Bu hafta sonu ne yapacaksın?” – denemeyin bile.

“Çocuklar nasıl?” – elinizde patlayabilir!

“Bu akşam ne pişireceksin?” – en meraklı aşçıyı bile korkutur…

Dış dünyayla diyaloğumuz bir yana, insan kendine bile zor soruyor artık: Nasılım? Nasıl gidiyor hayatım? Ben ki pek severim kendimle sohbeti, son zamanlarda az biraz yan çiziyorum. Birkaç cümlem var gerçeğimi anlatan, sık sık onları tekrarlar buluyorum kendimi.

“Elimden gelenin en iyisini yapmaya devam ediyorum” diyorum örneğin.

“İnancımı koruyorum ve hayallerimi sahipleniyorum.”

“Bakıyorum da yapmak istediklerim korona öncesi hayatımla örtüşüyor, demek ki kendi adıma doğru seçimler yapmışım diye seviniyorum.  O anların yenilerini yaratabileceğim güne kadar da kendime iyi bakmak için gayret gösteriyorum.  Sevdiklerime de bu konuda telkinlerde bulunmaya çalışıyorum. Bunu yapabilmek beni iyi hissettiriyor.”

“Eksik olanla kederlenmek yerine var olanı değerlendirerek bedenimi ve ruhumu nasıl besleyebilirim diye düşünüyorum. Enerjimi ve zamanımı buraya yönlendirmeyi seçiyorum.”

“Bazı günler/anlar diğerlerinden daha zor oluyor. Bazen düşük enerjili hissediyorum ya da karamsara çalan gölgeler geziniyor kafamda. Yüreğim ağırlaşıyor ansızın. O zaman da kanırtmıyorum. Haklısın, kolay değil bu yaşanan, tamam şimdi biraz dertlen diyorum kendime. Ama ruhun kapıları açık kalsın, pencereleri de. Hatta çık açık havada yürüyerek dertlen, Sonra bir an gelecek bir heyecan bulacak mutlaka seni.  Bir renkten, bir sesten, bir çağrışımdan canlanacaksın. İşte tutun ona her neyse ve oradan havalan yine.”

Neyi neden sevdiğimi de çok düşündüm bu süreçte. Sayayım size de azıcık: Denize içinde özgürlük olduğu için tutkunum. Seyahati keşfetmeye bayıldığım için seviyorum.  Sanat yaratıcılıktan besleniyor. Ben de yoktan var edebilme deneyimini keyif ve ilham verici buluyorum. Sanat-hayat etkileşiminin dinamiğinden sarhoş oluyorum.

Hareketi ve sporu seviyorum.  Suya atlayınca durup sohbet edenlerden değil alıp başını gidenlerdenim,  Fiziksel aktiviteyi hem bedenime yaptığı iyilik hem de beynime yolladığı tutuşturucu kıvılcımlar için seviyorum. Derdim kimseyi yenmek değil, ama mutlaka yol almak istiyorum. Tadına vara vara yol almak.

Uçaklara (bazen zıt) uçlar arasında bağ kurdukları, uzağı yakın ettikleri için hayranım. Kavuşturdukları için de. Dostlarla yiyip içmeye olan düşkünlüğüm boğazımdan geçenden çok o ortamları ısıtan ve tatlandıran muhabbete olan tutkumdan kaynaklanıyor. Bir sürü dil ve kültürü buluşturan uluslararası ortamlarda yaşamayı ve çalışmayı da çok renkli bir paylaşım ve birlikte olgunlaşmak olanağı sunduğu için çekici buluyorum.

Peki bunu bilmek ne işime yarıyor derseniz, eyleme değil de onun altında yatan ve ruhumu canlandıran olguya yönelince durumla başa çıkmak için yeni yöntemler geliştirebiliyorum. Sözgelimi niye eskisi gibi sık seyahat edemiyorum diye sızlanmak yerine günlük yaşamımda eldeki olanaklarla keşif gereksinmemi nasıl karşılarım diye düşünüyorum. Denizde kaybolamayacaksam şimdilik ormanda yürüyorum.

Bir konsere gitmek için yanıp tutuşurken acaba bilmediğim sanatçılara, müzik türlerine eğilebilir miyim diye düşünüyorum. Yürüyüşlerim daha zevkli oluyor böylece, bazı yeni şarkılar belli mahallelerle özdeşleşiyor zamanla. Vay be dediğim bir sanatçıyla tanışırsam da o kazanç cebime kalıyor, onu günün birinde canlı dinleme fikri de dilekler hanesine not düşülüyor. 

Özenle hazırlanmış kalabalık sofralar etrafında buluşmak, birine çatkapı gidebilmek, hatta sürpriz yapabilmek zor, çok zor şimdilerde. Hatta bazen olanak dışı. Özleniyor da. Ama bağlarımı başka yollarla canlı tutmak için çabalamak gücüm dahilinde. Biraz daha yaratıcılık gerektiriyor, doğru. Değer mi? Elbette.

Epey de uzun anlattım bakın. Üstelik inanın bunlardan hiçbirini de demiş olmak için demiyorum. Her birini düşünerek, deneyimleyerek biçimledim kafamda.  Bu sayede güçlü yürüyebildiğimi düşünüyorum bu yolu. Hepsinin de arkasındayım.

Yalnız bu aralar kendime Nasılsın dediğimde sanki yukarıda sıraladıklarımdan fazlası da akıyor içimde ama dile gelmiyor.  Bu şekillenememe haline içerliyorum biraz ama dur bakalım diyorum, zamanı gelecektir elbet.

Sahi zaten şiiri de böyle yazmıyor muyum? Deneyimler birikiyor, hisler birikiyor, sonra içimde gezelemeye başlıyor sözcükler. Bazen parmaklarının ucuna basarak, bazen de koşar adım dolaşıyorlar istedikleri kadar.

Sonra bir gün, belki de en olmadık zamanda taşarcasına çıkıyor o cümleler. Yürek söylüyor, el yazıyor, göz yazılanı görünce ancak tanıyı koyuyor olan bitene. Doyurucu ve hatta benzersiz bir deneyim ama süreç boyunca sabır şart.

&

Şubat kısadır malum ama bana niyeyse hep geçmek bilmez gelir hep. Herhalde kış sonu bitkinliğimden ve bahara kavuşma özlemimden. Bu yıl Şubat ayı da çok hızlı geçti. Turgut Uyar eylül için demişti malum aynısını, hem de taa ne zaman. Bir bildiği oluyor hep şairlerin.

Hayatın büyüklü küçüklü mucizeleri devam etti neyse ki. Onları fark edebilmekte ustalaştıkça daha da çoğaldıklarını gözlemledim.  Her yeni sabaha uyanırken “dur bakalım bugün ne dehşetengiz deneyimler yaşanacak” hissini taşımanın insanı gençleştirdiğine hatta biraz çocuksulaştırdığına inanıyorum. 

Bir dostumla yazışıyorduk geçende.  Ondan bundan bahsettik, ne zaman kavuşuruz, nerede buluşuruz diye birlikte düşündük. Uzunca da söyleştik yazıyla. İkimizin de hem uygun hem de derin zamanına da denk geldi sanırım, kendi yolunu çizip ilerledi bu “ses”siz konuşma.

Derken öyle bir yere geldik ki iç sesi iç sesimle dertleşti sanki ve benimkisi söyle deyiverdi ona:

Zamanla garip bir denge buluyor insan içinde, kendiyle hoş bir dostluk kuruyor; önce zorunlu, sonra elzem olan. O kendinle kavuşma, kendine sarılma duygusu çok değerli ve insan tam da orada çok devasa bir güç buluyor. Bu ilişki gelişir ve zenginleşirken dış dünyayla olan bildik yakın iletişim bugünün şartları yüzünden sekteye uğruyor. Dilediğimiz gibi ve gönül rahatlığıyla yaşanamıyor.

Bu anlamda iki köklü bir ağaç gibi hissediyorum biraz da kendimi. Bir köküm her geçen gün daha da sağlamlaşıyor, beni dik ve kendimle bağlantılı tutuyor. Öteki kök bütün çabalarıma rağmen gevşemeye başladı sanki. Bunu insanlardan uzaklaşmak anlamında söylemiyorum. Tam tersi. Onlara yeterince doyamamaktan bahsediyorum.

İki kökün bu zıt devinimi sarsıyor beni bazen.  Her ikisine de tutunup dimdik ayakta durmak kolay degil.  

Hissettim ki ben bunları yazarken dostum o ağacı gördü zihninde. Anlatımımın yolunu açtı araya serpiştirdiği tek tük ve yerinde sözcüklerle. Sonunda da “belki de” diye başladı yorumuna, “bu dönemde öğrenmemiz gereken her gün bu dengeyi yeni baştan nasıl kuracağımızdır.”

Mesajlaşmamızdan sonra düşündüm.  Yazdıklarımızı baştan sona bir kez daha okudum.  Kendime yönelttiğimde bir zamandır eksik yanıtladığım nasılsın sorusunun cevabını yazıvermiştim oraya farkına bile varmadan.  Dahası, bu garip maceranın içinde saklı yeni sürprizlere dair ipucunu da aynı dost paylaşımında bulmuştum. İçimi bir ferahlık kapladı. 

Yanına koşamasak da, gözünün içine bakamasak da, içimizden geldiği gibi sarılamasak da hiçbir zaman uzakta değil ki dost yürek. Daha ilk kelimenden ciğerini okuyor, yüzünü görmeden aynan oluyor. Unuttuysan hatırlatıyor: merhem hep elinde, sen yeter ki sürmeyi hatırla.

&

Bugün 7 Mart 2021 Pazar. Masmavi bir gökyüzüne uyandım. Nasılım dedim kendime. Söyle dile geldi içim:

İki köklü bir ağaçmışım gibi hissediyorum. Her iki kökümü de doyasıya seviyor ve sahipleniyorum.  Birinci köküm toprakla aramda her an tazelenen eşsiz bir sır. İkinci kökümü her gün biraz daha size doğru ve sizden yana büyütüyorum. Sizinkilere dokunuyorum.

Nazım geçiyor aklımdan bu sabah.  Orman dediğin illa ki dip dibe dikilmiş ağaçlardan mı oluşur diye soruyorum kendime. Köklerimiz inatla birbirlerine doğru yol almaya devam etsinler yeter. O zaman hasret henüz başlamadan biter.

Brüksel, Mart 2021

“Kolay gelsin” sözü ve bu dileğin içten hissedilerek söylenildiğinde havayı da yüreği de yumuşatan tınısı bana hep çok iyi gelmiştir. Her duyduğumda çocukluğumdan sahnelere taşır beni bu iki kelime. Annemin de babamın da çok sık ve severek kullandıklarını hatırlarım.

O kadar fazla örnek gelir ki aklıma bu dileğin onların dudaklarından döküldüğü anlara ilişkin. Ben ders çalışırken bana söylediklerini anımsarım, tamirata gelmiş ustaya, sarmaşık budayan bahçıvana, badana boyaya girişmiş acemiye, zor bir tarifi denemek için kolları sıvayıp mutfağa dalmış bir hevesliye… Ses tonundaki yumuşaklık bakıştaki samimi destekle birleşmiş olarak, bir bütün halinde…

Bu sözün gerisinde koskoca bir felsefenin var olduğunu düşünmüşümdür hep… Şöyle ki, sadece iki sözcükle birine “yaptığın iş kolay değil farkındayım” diyorsunuz önce.  Sonra ekliyorsunuz: “ama bunu yapmak sana düşüyor, bu böyle”. Derken güç veriyorsunuz ona: “halledeceğine inanıyorum ben ve bu bunu başarmak da iyi gelecek sana”.

Dikkat yalnız “bırak ucundan da ben tutayım” tarzı bir girişimden bahsetmiyoruz burada. Yapılması gereken her neyse o kişinin görevi, sorumluluğu.  Yürünecek bir yol var, o da bireyin kendi yolculuğu. Biz onu cesareti için kutluyoruz (çünkü üstünde çalışmaya başlamış bile).  Ardından da kendisine bu konuya en doğru şekilde yaklaşmasını ve onu en uygun biçimde sonuçlandırmasını diliyoruz.

*

Babam yıllar önce “değiştiremeyeceğin şeyler için üzülmeyi bırak kızım” demişti bana. “Ben denedim ama her zaman yapamadım, sen yapmaya gayret et” diye devam etmişti samimiyetle.  Kulağıma küpe olmakla kalmadı bu sözler, elimden geldiğince rehberim de oldular.

Sonraki senelerde makalelerde, konuşmalarda, kitaplarda hatta filmlerdeki diyaloglarda hep karşıma çıktı bu öğüde yakın görüşler. “Başımıza neyin geleceğini kontrol edemeyebiliriz ama onu nasıl algılayacağımıza ya da değerlendireceğimize biz karar veririz” ana fikri babamın da seveceği cinsten diye düşündüm bu konu üstüne kafa yorarken… Prensip olarak tamam da uygulamada zorlanır insan dediğim de çok oldu.

Hayat yolunda giderken kolay tabii böyle davranabilmek diyor insan… Dünyanız altüst olduğunda nasıl kullanacaksınız ama bu algı kozunuzu? Pollyannacılık değil mi bu düpedüz? Çocuk mu kandırıyoruz, siyaha siyah demeli, beyaza beyaz…

İlerleyen yıllarda, tam da kendi hayatım büyük bir testten geçerken benzer sorguları yine çok yakınımda gezer buldum. Yaşamın beni taşıyabileceğimden emin olmadığım bir yük ve hak etmediğimi düşündüğüm bir bedelle sınadığı günlerde her ağzımı açtığımda ya isyan ya da öfke kusuyordum. Daha ne kadar sürecekti bu zorluklar, soluğum yetecek miydi, neyi yanlış yapmıştım da bunlar böyle arka arkaya benim başıma geliyordu?

Bir gün hayat tecrübesi de gönül zenginliği de bana hep ışık olmuş dostlarımdan birine dert yanarken gözlerindeki merhametin hemen yanıbaşında birikmiş kelamı gördüm. Görür görmez de sustum cümlemin ortasında. Sustum ki o söylesin diyeceğini.

Bana yaklaştı dostum. Ellerini omuzlarıma yerleştirdi, bakışlarıyla benimkileri sabitledi ve bir soru soracağım sana dedi: “Olan biteni anlatmayı ve dert etmeyi bırak bir saniyelik. Mutlu olmayı seçiyor musun, onu söyle bana?”

Biraz bocaladım. Sonra dudaklarım kıpırdanmaya başladılar yine: “Mutlu olmak istiyorum ama…” dan girip mutluluğum önündeki engelleri saymaya giriştim. Biraz dinledi, sonra susturdu yine beni. “İstekten bahsetmiyorum” dedi. “Mutlu olmayı seçiyor musun?”

Anlamadım. Daha kötüsü onun beni anlamadığını sandım. O yüzden mutsuzluk yaratan şartları, olayları, insanları saymaya devam ettim. Mutluluğun bir seçim değil sonuç olduğuna inandığım kafa yaşındaydım.

*

2020 Mart ayının ikinci haftası (sonradan korona sürecinin başlangıcı olarak hatırlayacağım günlerde) görevli olarak İzlanda’ya gittim. Havaalanlarının bildik coşkularını kaybetmeye başladıkları, yolcuların gergin ve huzursuz bir suskunluğa büründüğü zamanları yaşıyorduk.

Dönüş yolunda Reykjavik havaalanında Brüksel uçağı için kapıya doğru ilerlerken koridorun piste bakan camlarından birine yazılı birkaç dize gözüme çarptı.  Acelem olduğundan hızlıca okuyup ilerledim.  İki adım sonra başka bir şiirden bir alıntı daha ilişti gözüme… Sonra bir tane daha, bir tane daha…

Şaşırmakla birlikte havaalanlarına şiir katma fikrini çok yakın ve sıcak bulduğumu tahmin edersiniz.  Dizelerin varlığı o koşullarda bile gülümsetmeye yetti beni… İçlerinden biriyse özellikle dokundu içime.  Telefonumu çıkarıp resmini çektim hızlıca.  Sonra da kapıya doğru koşmaya devam ettim.

O sabah insaflı şiddette bir deprem yaşamıştık – artçıların olabileceği söyleniyordu.  Yanardağ hareketliliği konusundaki beklentiler de gündemdeydi. Birkaç saat önce Trump ABD-Avrupa arası uçuşların durdurulacağını duyurmuştu. Her yerde korona riskine karşı ciddi önlemlerin alınacağı, hatta sınırların kapanmasının an/gün meselesi olduğu konuşuluyordu.

O akşam saat 21:00 gibi Brüksel’e indik. Takip eden günlerde ilk ciddi kapanma/karantina süreci başladı.  Ev-market-ekran-yürüyüş döngüsüyle tanıştık hepimiz.

*

Sonraki süreç yaşayacağımıza hiç ihtimal vermediğimiz deneyimlerle buluşturdu bizi. Öyle ya da böyle birçok ilk yaşadık. İstesek de istemesek de sürekli denendik, parçalandık, tekrar yapılandık, yara aldık, umutlandık, kapkaranlıkta çok yalnız ve hatta zaman zaman kaybolmuş hissettik. İnkar ettik, isyan ettik, yok ettik, var ettik, ucu uca ekledik. Değmeden dokunmayı öğrenmeye çalıştık. Dinlemeyi yeniden keşfettik, öze indik, derine daldık, geçmişe gitti ve geldi aklımız sık sık.

Başka asırları, diğer kıtaları, bizim yaşımızdayken anne babamızın ne yaptığını düşündük. Kolay diye bildiklerimiz zor, engelli, şimdilik imkansız oluverdi. Gündelik sandıklarımız bayramlık hatta hayallik oldu. Cepte saydığımız kanatlandı uçtu elimizden. Kesin dediğimiz bir soru işaretine sattı bizi. Güvenceler bulanıklaştı saniyesinde.

“Geçen sene bu zamanlarda…” diye başlayan cümleler bizi çok üzer oldu… “Şu ay geçsin, bu mevsim bitsin, şu köşeyi de dönelim” dedik ama hayatımızdaki bu kördüğüm çözülmek yerine dallanıp budaklandı. Uzun soluğun gerekliliğini kabul ettik sonunda. Şipşak bir çözümü çok ama çok istesek de.

Geleceğin hiç olmadığı kadar bilinmeyen ve detaylı plan yapabilme yetisinin de hayli yıpranmış hissedildiği bu süreç şimdinin değerini de -en zor anlayanımıza bile- çok güzel öğretti sanıyorum.  En direnenimiz dahil hepimiz artık anladık ki bir tek şu an (o da şimdilik) bizim ve onu yaşıyor, paylaşıyor olmak da bir şans. Ötesine, gerisine bakılacak.  Zamanı gelince yaşanacak.

Geçen sene bu zamanlardan ya da seneye bu mevsimden bahis açmak yerine “şimdi ne yapabiliyoruz, şu anı nasıl geçiriyoruz” a odaklanmak daha anlamlı değil mi öyleyse? Babamın da yıllar önce dediği gibi değiştiremeyeceklerimiz için hayıflanmayı bırakmanın zamanı gelmedi mi? Eksiklerimizi, gediklerimizi sıralayıp kendimizi bilerek ve isteyerek mutsuz etmek yerine elimizdekilerle ne yapabiliyoruz ona yönelmek çözüm olamaz mı? Doğru adımları atarak hem kendimize hem sevdiklerimize şifa olmak işe yaramaz mı sizce?

“Ne kaldı ki elimizde?” diye düşünüyor olabilirsiniz. Bence çok şey. Temele, esasa inmekten bahsediyorum dostlar: sevmek en başta, sevdiğini söylemek, hissettirmek, üretmek, yaratmak, oldurmak, paylaşmak, ilham vermek, destek olmak, dinlemek, öğrenmek, keşfetmek, tamir etmek, yoktan var etmek, gönül almak, affettiğini söylemek, pişman olduğunu itiraf etmek, sen haklıydın demek, inadı bırakmak, gereksiz gururdan, anlamsız etiketten kurtulmak, kendi yarattığımız kafeslerden çıkmak, yüzleşmek, gücün/güçsüzlüğün sınırlarını kabul etmek, komşuluk etmek, yarenlik etmek, rehberlik etmek, el vermek, yetiştirmek, orta paydalarımızın sandığımızdan çok olduğunu görmek, ara ara da olsa karşılıksız vermek, birine bir sürpriz yapmak aniden, bir deli şans vermek, kendimize kocaman bir aferin demek, “bayılıyorum sana ne güçlü kadınsın/adamsın, bak nasıl da ayakta kaldın bu dönemde, aslansın sen” demek…

Bunların hepsi ve daha da fazlası gücümüz dahilinde. Aynı yıllar önce arkadaşımın bana hatırlattığı gibi bu yolu seçmek de elimizde.

Ya da? Ya da suçu 2020’ye yükleriz, tüm sorumluluğu da 2021’e teslim ederiz. 31 Aralık’ı 1 Ocak’a bağlayanın kısacık bir dakika olduğunu görmezden gelerek.  “Bu bozuk çıktı” diye bırakın bir yılı, bir günü bile çöpe atma lüksümüz yok oysaki.  Artık öğrenmiş olmamız gerekmez mi aslında?

*

Geçen Mart ayından bu yana İzlanda’ya geri gidemedim ama müzakerelerimiz telekonferanslarla devam ediyor. Çoğu evden çalışan İzlandalı meslektaşlarım arasında bir tanesiyle bu dönemde iyice yakınlaştık. Hlín’le önceleri sadece iş güç konuşurken, zamanla birbirimizi daha yakından tanıdık, özel hayatımızla ilgili detayları da paylaşır olduk.

Ondan İzlanda edebiyatı ve adalıların kitap ve okuma aşkı üstüne çok şey öğrendim. Bana önerdiği yerel yazarların eserlerine daldım ve son derece etkilendim.  Her sene yılbaşı yaklaşırken İzlanda’da yeni kitapların piyasaya çıktığını anlattı bana Hlín. Halkın da büyük bir heyecanla bu dönemi beklediğini ve birbirine yılbaşı hediyesi olarak kitap almanın çok yaygın bir gelenek olduğunu. Kendimi seyahatlere vuramayacağım bir yılbaşı tatili öncesi ben de keşif zevkimi yeni yapıtlarla buluşarak tatmin etmeye karar verdim sayesinde.

Hlín Türk dili ve edebiyatı üstüne de sorular sordu bana. Ben de çiziktirdiğimi söyleyince herhangi bir yazı ya da şiirimin İngilizce veya Fransızca tercümesi var mı diye sordu. Fransızca bir şiirimi yolladım, “sayende paslanmış Fransızcamın tozunu attım” dedi bana telefonda gülerek. Türkçe şiir kitabımın imzalı bir nüshasını da istiyor. İzlanda’da yapacağımız ilk yüz yüze toplantıya getireceğime dair söz verdim.

Biliyorum ikimiz de gözümüzde canlandırdık o resmi ve inandık o anı birlikte yaşayacağımıza. Heves ve hatta iştahla detaylandırdık o buluşmayı.  Bu ortak hayal ikimizin artık ve tam da onun varlığından dolayı, onu birlikte kurduğumuz için, hem daha yakın hem de daha güçlüyüz hayata karşı. Ve o an niye şimdi değil diye paralanmak yerine o görüşmeye kadar kendimize en iyi şekilde nasıl bakarız kısmına odaklanıyoruz hikayenin ikimiz de. O an gelecek biliyorum. Baldan da tatlı yaşanacak geldiğinde.

*

“Kolay gelsin” sözü ve çağrıştırdıkları haftalardır ışıklı bir levha misali yanıp sönüyor kafamda… Aklıma gelenleri Belçikalı bir dostumla paylaşayım derken Fransızcaya nasıl çeviririm bunu diye düşündüm ama bir türlü bulamadım. “İngilizce nasıl derim” dedim, tam dengini yine tutturamadım. Böyle tam karşılıksız ve hafif büyülü kalması da hoşuma gitti biraz niyeyse.

Tercüme üstüne düşünürken o çok sevdiğim “kolay gelsin” dileğinin içinde gizli başka bir anlam da keşfettim sanki. “Biliyorum, hiç de kolay değil bu yaptığın ama dileğim odur ki yaşadıkların sana kolay gelsin” şeklinde açabileceğim bir mesaj. “Aslında hiç de hafife alınacak bir durum olmasa da, sen algını doğru şekillendir, seçimini akıllıca yap ki sana kolay gelsin” diyen bir dost tavsiyesi.

2021 için gerçekçi, samimi ve olumlu bir dilek arayışıma da bir yanıtım var artık. Sizlere 2020 kabahatliydi, 2021 tüm dertlerimize deva olacak diyemiyorum, demem de. Ama dayanıklı iyimserliğimin ve doymaktan çok uzak yaşam iştahımın verdiği güçle ve içtenlikte “kolay gelsin” diyorum hepinize, hepimize.

Brüksel (ve biraz da Reykjavik), Ocak 2021

Not:

Gecen baharda Reykjavik havalimanında çektiğim fotoğraftaki şiir “otların hayatına ve sonsuz ilkbahara inanıyorum” diyor. Alt sağ köşedeki küçük notta “duyurun bunu” yazıyor… Ben de tam da onu yapıyorum işte bunları yazarken. İyi niyetle, inançla ve hayallerime sahip çıkmanın gururuyla.